Gilles Boeuf debuteerde tien jaar eerder dan Mischa Andriessen, in 1998, bij de kleine uitgeverij Perdu. Zijn werk is verwant aan de fotografie. Een gedicht is bij hem een vloeiende beweging, een vertraagde sprong van kinderen bijvoorbeeld aan de rand van de zee. In zijn vierde bundel Buiten slapen wil hij het niet bij het beeld op zich te laten. Hij poogt een samenhang aan te brengen die de strofes en vaak ook het gedicht overstijgt. Soms schiet hij daarbij uit de bocht: iemand die te zwaar is om te blijven liggen moet rennen "om weer in het verhaal te geraken".
Boeuf laat abstracties toe, een van zijn onderwerpen is 'de veelheid'. Net als in eerdere bundels heeft hij een tedere toon die in de verte aan die van Hans Andreus doet denken. "Het was vuur dat je overal rook en water // Water dat niet meer bewoog." Los van een paar Haagse referenties (Madurodam, het Malieveld en het Voorhout) bestaat Buiten slapen uit een decor dat nog het meest doet denken aan een western. Veel zon, iemand die op straat ligt en aan het eind van het gedicht opstaat, een hut, een schaapsbot, nevel soms en een jongen, altijd weer een jongen. Sommige begrippen gebruikt hij dubbelzinnig, zoals een spoor waar een nachttrein over raast langs een huis en een spoor van datzelfde huis naar een hut. Gilles Boeuf heeft talent voor zuivere bewoordingen, een fraaie, eenvoudige taal, klare beelden. Maar hij blijft per bundel zoeken naar een vorm voor zijn gedichten, lijkt nog steeds op weg naar wat het totaal van een gedicht is.
Wat mij aanspreekt is zijn subtiliteit: "een hond die in zichzelf gaapt" en zijn nonchalance, "achter de kerk klettert water uit de pomp." Misschien moet hij noodzaak maken in zijn gedichten. Een hond "spitst zijn oren" als de trein "langs raast", het lijkt haast een cartoon. Gilles Boeuf maakt van een buik "een kom om uit / te drinken" en van haren "een / gordijn tegen de zon". Als in het laatste gedicht van Buiten slapen een ik-figuur opduikt en begint te spreken, realiseer je je als lezer hoezeer je die stem de hele bundel gemist hebt. Gilles Boeuf valt als dichter niet te onderschatten. Hij kan fraaie zinnen schrijven, heeft een fijn gevoel voor eenvoudige taal.
Buiten slapen
De oude man ligt op straat
voor zijn huis
Zijn wang gloeit, hij slaapt
Het is nacht en
nog één woord te gaan:
"dier"
Ik ben een dier met een naam
De oude vrouw ligt op straat
Ze droomt en praat in haar slaap
Voor hoe lang
Nog één droom te gaan:
"steen"
Ik ben een steen uit een berg
Over de slapers
hangt stilaan de boom
Gilles Boeuf. Buiten slapen. De Contrabas, 2012. 36 blz. €15,-